رب انار محلی نودشه

انار سوغات اورامانات با کیفیت و آبدار و در ایران کم نظیر است هر سال از نیمه مهر تا اواسط آبان در باغات رنگین پائیزی پاوه، نودشه و نوسود برداشت انار  و تهیه مشتقات از جمله رب و سرکه انار آغاز می شود.

انارچینی و تهیه رب فعالیتی خانوادگی و کهن است که هنوز مناسک آن تغییر چندانی نکرده و یکی از نمودهای بکر فرهنگ و مردم شناسی اورامان در پیوند با طبیعت است.

هنگام انار چینی انارهای ترکیده یا انارهایی که پوست آنها ترک عمیق برداشته و دانه های آن عیان شده است را از انار سالم یا خطی (اناری که پوست آن ترک کمی برداشته اما دانه آن معلوم نیست در واقع ترک آن عمیق نمی باشد) جدا نموده و برای خوراک روزانه و مصارف دم دستی مانند آب انار و آش انار و از همه مهم تر تهیه رب انار استفاده می نمایند. در گذشته برای پخت رب انار، عموما در همان باغ رب تهیه می شد اما در حال حاضر به برکت وسیله نقلیه و گاز شهری در منازل برای تهیه رب اقدام می نمایند.

انارهای آماده برای رب با کمی آب برای برطرف شدن گرد و خاک آن شسته میشود و بعد با چوبی کوتاه یا گوشت کوب بر پوست انار کوبیده می شود و دانه های انار با این ضربات پی در پی از پوست جدا شده و داخل ظرفی که معمولا تشت یا دیگ است و در زیر دست قرار دارد ریخته می شود و روی شعله قرار داده می شود.

حالا دیگ در روی  اجاق قرار داده شده است و بعد از مدتی انار حالت پختگی پیدا کرده که در این حالت آب انار به راحتی از هسته انار جدا می شود که این معجون که همان مخلوط آب انار و هسته آن است را پته می گویند و بسیار خوشمزه است.

پته را در آب کشی که روی ظرفی مانند دیگ یا قابلمه بزرگ قرار داده شده است می ریزند و آب انار و هسته را به این صورت از هم جدا می کنند که این جدا سازی را اصطلاحا در کردن می گویند. بعد از در کردن آب انار از آبکش دیگ یا قابلمه که حاوی آب انار خالص است مجددا روی اجاق گذاشته می شود تا مدت زیادی بجوشد و در این مرحله باید به طور مستمر آب انار با کفگیر  همزده شود که ته نگیرد و آب اضافی آن تبخیر شود. بعد از غلیظ شدن، رب انار بدست می آید.